رفراندوم علیه خصوصی سازی در فرانسه

سرانجام پارلمان و دولت فرانسه درخواست ها برای برگزاری رفراندوم با موضوع “مخالفت با خصوصی سازی مجموعه فرودگاههای پاریس مشهور به گروه ADP ” را پذیرفت.این رویداد، یکی از نتایج اعتراضات هفت ماه گذشته جنبش موسوم به جلیقه زردهاست.
مخالفت با خصوصی سازی در ماههای اخیر افزایش یافته است.

سیاست اقتصاد نئولیبرالیستی ریگان- تاچر ورویکرد به قوانین بازارآزاد و خصوصی سازی بویژه دوران پس از فروپاشی جهان دو قطبی ، تمام مناسبات اقتصادی را تحت سیطره خود گرفت و با تعرض به منافع طبقه مزدبگیرجهان، تلاش نمود که دستاوردهای معیشتی این طبقه را که طی سالها مبارزه به دست آورده بود ، بازپس گیرد.
سرمایه برای سود بیشتر، به بازبینی قوانین علیه نیروی کار پرداخت.
از افزایش سن بازنشستگی و کاهش خدمات بیمه ای گرفته تا مالیات و کاستن از خدمات رفاهی و مزد همچنین با پائین آوردن قدرت خرید و توان اقتصادی کارگران، ضریب رشد بیکاری هم بالاتر رفت.
در نتیجه صف بندی اصلی در جوامع،یعنی کشمکش بین اکثریت 99 درصدی مردم و اقلیت یک درصدی قدرتمند بصورت آشکار و حادتر به پیش رانده شد.

اما در ایران ، سیاست خصوصی سازی وتعرض به نیروی کار، ابعاد ویرانگرتری برجای گذاشت.
بیش از سه دهه است که با رویکرد خصوصی سازی ، کارخانجات دولتی و منابع عمومی دستخوش دست درازی توسط افراد و نهادهای دایره قدرت قرار گرفتند.
نتایج سیاست تاراج منابع دولتی و تصاحب آنها توسط آقازاده ها و شخصیتهای بانفوذ معطوف به قدرت با قیمتهای نازل و ساختگی و تعرض به منابع عظیم بانکی و دور زدن قوانین همراه با در اختیار داشتن قدرت سیاسی و امنیتی ، شرایط فلاکتباری ست که بر طبقه مزدبگیر تحمیل شده و سالهاست که گریبانگیر مردم است.

این سیاست در ایران اکنون با شتابی بیشتر به همه عرصه های زندگی ، ازکارخانجات تولیدی تا موسسات خدماتی ، از حمل ونقل تا بهداشت و درمان و آموزش چنگ انداخته و هرآنچه که میتواند منبع درآمد ثروتی برای شخصیت ها و وابستگان حلقه ی قدرت باشد، بی نصیب نمانده است.
مقاومت و اعتراض مزد بگیران و بازنشستگان و سایر اقشارمردم، به این چپاول و اختلاس ها و موجی بیسابقه از گرانی های مایحتاج عمومی ، محور مبارزات و صحنه اصلی رویاروئی مردم با قدرت حاکم شده است.

در فرانسه مبارزات چندین ماهه جنبش مزدبگیران موسوم به جلیقه زردها حداقل در این زمینه دستاوردهائی داشته و هیئت حاکمه فرانسه را به عقب نشینی وادار کرده است.
آیا در ایران هم ما مزدبگیران میتوانیم تعرض بیشتر سرمایه و سیاست خصوصی سازی را متوقف و به مطالبات حق طلبانه خود دست یابیم؟
پاسخ مثبت در گرو قدرت متحدانه و حضور و اعتراض مستمر کارگران، بازنشستگان، بیکاران و سایر اقشار اجتماعی برای مطالبات معیشتی در جامعه است.

“شورای بازنشستگان ایران”
۹۸/۳/۲۵