اخبار و گزارش هایی از مراسم اول ماه مه:

گزارش خبرنگار پیام سندیکا از مراسم روز کارگر1398

از اوایل صبح خیابان منتهی به بهارستان با اعزام پلیس و نیروهای امنیتی انباشته شد. ساعت 10 صبح طبق برنامه کارگران با دعوت سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران، سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران، اتحادیه نیروی کار پروژه ای ایران، اتحاد سراسری بازنشستگان ایران، بازنشستگان فلزکارمکانیک، گروه اتحاد بازنشستگان، بازنشستگان سندیکای بافنده سوزنی، اتحادیه آزاد کارگران، در صفی منظم و آرام به سمت مجلس از حاشیه جنوبی خیابان مجاهدین به سمت محل ویژه همیشگی تجمعات رهسپار بودند که یکی از افسران جلو آمده و با آقای وحید فریدونی یکی از کوشندگان کارگری سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی وارد گفتگو شد. آقای وحید فریدونی به ایشان گفتند که مراسم روز کارگر است و کارگران برای اعلام خواسته های خود به مجلس آمده اند.

راهپیمایی ادامه پیدا کرد و بعد از مستقر شدن و باز نمودن پلاکاردها دوستان به نوبت شعارهای از پیش تعیین شده را با صدای رسا اعلام می کردند.  کارگر معلم دانشجو اتحاد اتحاد اولین شعار تجمع کنندگان بود. این همه اختلاسگر -  زندانه سهم کارگر... بیشتر شعارها در مورد موضوع معیشت و گرانی بود. همچنین کارگران خواستار آزادی زندانیان کارگر و معلم و دانشجو بودند به ویژه اسماعیل بخشی، و سپیده قلیان. 

شوربختانه مانند مراسم همیشگی این لباس شخصی ها بودند که به تجمع حمله کرده و به پاره کردن پوسترها و دست نوشته ها پرداختند. تلاش اولیه برای دستگیری وحید فریدونی با حمایت کارگران و اعضای سندیکای فلزکارمکانیک با حلقه زدن و قلاب کردن دست ها انجام نشد. طول تجمع که بیش از 400 متر می شد و از هر طرف از سوی لباس شخصی ها به تجمع حمله صورت می گرفت که با ضرب و شتم کارگران معترض، و ورود یگان های ویژه و نیروی انتظامی جهت دستگیرها، تجمع بحرانی تر گردید. کارگران تلاش کردند محل را ترک کنند که به بازداشت بیش از 30 تن منجر شد. اولین کسانی که دستگیر شدند اقای فریدونی، رضا شهابی و حسن سعیدی بودند.

کارگران معترض تلاش می کردند که با آرامش محل را ترک کنند اما خشونت پلیس و لباس شخصی ها بحران را افزایش می داد.

کارگران به سمت مترو بهارستان و میدان بهارستان تارانده شدند و همچنان دستگیری ها ادامه داشت. پیرمردی بازنشسته ای که از این رفتار متعجب شده بود با در آوردن کارت خود به افرادی که او را زده بودند گفت که او نیز یک بازنشسته نیروهای مسلح و سرهنگ است و با این حقوق نمی تواند زندگی کند و این روزگار شما هم در آینده خواهد بود.

 زنان و پیرمردان تلاش بسیار زیادی برای رهانیدن بازداشتی ها از دست پلیس داشتند. تجمع با رفتن خانواده ها و دوستان بازداشتی به سمت کلانتری ارک همچنان ادامه پیدا کرد.

طبق آخرین اخباری که کانال تلگرامی سندیکای واحد نگاشته است:

 تعدادی ازرانندگان شرکت واحد درهمراهی با خانواده های اعضای بازداشتی سندیکا، درمقابل محل بازداشت کارگران شرکت واحد مقابل پلیس امنیت گیشا تجمع کردند ونگران وضعیت جسمانی بازداشتی ها هستند و براساس آخرین پیگیری خانواده ها، عوامل پلیس امنیت گیشا به خانوادها گفته اند کارگران امشب در بازداشت می مانند وفردا به دادسرای زندان اوین منتقل خواهند شد .

طی آخرین اخباربازداشتی ها وحید فریدونی ازاعضای بازداشتی سندیکا بعلت ضرب وشتم مامورین دربیمارستان بستری گردیده است و۱۶تن ازبازداشتی ها مجددا به بازداشگاه وزرا منتقل شده اند .

رضاشهابی حسن سعیدی ناصرمحرم زاده وسید رسول طالب مقدم همچنان در بازداشت پلیس امنیت گیشا زندانی هستند.

خانم شیری دیگرعضو سندیکا بعد از بازداشت کوتاهی از کلانتری بهارستان آزاد گردید.

سایت_رسمی_سندیکای_کارگران_فلزکار_مکانیک_ایران

قطعنامه  گروه اتحاد بازنشستگان

۱۱ اردیبهشت ۹۸

اول ماه مه ( ۱۱ اردیبهشت ) روز جهانی کارگر، روز اتحاد و همبستگی تمامی کارگران و مزدبگیران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان، زنان و دانشجویان در اعتراض علیه وضعیت فلاکت بار معیشت شان می باشد. اعتراض ما به انبوه خواسته های سرکوب شده مان به این روز ختم نمی شود و تا تحقق کامل آن ها از پای نمی نشینیم و مطالبات خود برای یک زندگی شایسته را فریاد خواهیم زد.

۱- تعیین مزد حداقل به میزان ۷ میلیون تومان در ماه برای یک خانواده چهار نفری.

۲- ایجاد یک صندوق با تعهد دولت برای پرداخت فوری تمام مزدها و مزایای عقب افتاده کارگران.

۳- برقراری بیمه بیکاری برای تمام بیکاران و جویندگان کار.

۴- ترمیم مستمری بازنشستگان حداقل به میزان ۷میلیون تومان در ماه، تأمین بیمه های اجتماعی کامل و کارآمد و مسکن مناسب برای بازنشستگان، نظارت نمایندگان منتخب بازنشستگان بر صندوق های بازنشستگی و شرکت در مدیریت آنها.

۵-الغای هرگونه تبعیض جنسیتی، مذهبی، ملی و قومی در محیط کار و در سطح جامعه،

۶- برابری مزد زنان و مردان در شرایط کار برابر و برابری حقوق کارگران مهاجر با سایر کارگران و رفع تبعیض از آنها.

۷-منع کار کودکان

۸- حق تشکل مستقل، سندیکا و مذاکرات دسته جمعی

۹- لغو قراردادهای سفید امضا.

۱۰- آزادی بیان، تحزب، عقیده، اعتراض، گردهمایی، اعتصاب و راهپیمایی.

۱۱- آزادی بی قید و شرط کارگران زندانی که برای خواست های خود مبارزه کرده اند و منع تعقیب قضایی آنها، آزادی همه زندانیان سیاسی و عقیدتی و آزادی معلمان و دانشجویان زندانی.

۱۲- مخالفت با نظامی گری و عظمت طلبی.

۱۳- تأمین نیازهای فوری سیل زدگان ازجمله خوراک، پوشاک، بهداشت و درمان و مراکز آموزشی و تأمین مسکن مناسب و بازسازی رایگان و جبران همه خسارات آنها از جمله خسارات کشاورزان توسط دولت.

۱۴- اعلام تعطیلی رسمی روز کارگر و آزادی برگزاری مراسم بزرگداشت اول ماه می در سطح کشور.

گسترده، مستحکم و رزمنده باد اتحاد و همبستگی بین المللی کارگران جهان!

رساتر و کوبنده تر باد فریاد حق طلبی کارگران و زحمتکشان علیه نظام سرمایه داری و قدرت های حامی آن!

پر طنین باد پیام آزادی بخش اول ماه می روز جهانی کارگران!

قطعنامه پایانی تجمع اول ماه مه  دانشجویان، که قرار بود در کنار بیانیه مشترک تشکل های کارگر قرائت شود، اما نیروهای سرکوب اجازه ندادند:

ما دانشجویان امروز در کنار کارگران، بازنشستگان، بیکاران و دیگر مزدبگیران جمع شده ایم تا با صدای رسا اعلام کنیم به سیاست هایی که زیست ما را همراه با دیگر بخش های طبقه ی کارگر به خطر انداخته اعتراض داریم.

روند خصوصی‌سازی که در مدرسه و دانشگاه و کارخانه و حتی طبیعت سالهاست به یکسان در جریان است موجب شده، فقط 7 درصد آموزش عالی رایگان باشد. این روند باعث شده 60 درصد دانشجویان دانشگاه های بزرگ از سه دهک اول اقتصادی باشند و طبقات پایین از اساس از آموزش عالی محروم شوند. ما در کنار دیگر گروه های طبقه کارگر رسا اعلام می‌کنیم : با خصوصی سازی مخالفیم.

سیاست های اقتصادی موجب شده است تا 40 درصد فارغ التحصیلان دانشگاهی بیکار بمانند. ما به بیکاری خود و سیاست هایی که حق اشتغال را از ما سلب می‌کنند معترضیم.

بالا رفتن هزینه های تحصیل، قامت پدران و مادران مزدبگیر مارا که اغلب دستمزدی زیر خط فقر دارند خم کرده، و خودمان را در دوران تحصیل به بیگاری کار پاره وقت کشانده است. ما با تصاحب همه چیز توسط بازار و سود بردن عده ای قلیل از بدبختی و زجر اکثریتی محروم مخالفیم.

ما دانشجویان زن امکان های کمتری برای تحصیل و به ویژه برای اشتغال داریم. بارها اعلام کرده ایم و این بار هم فریاد برمیآوریم که تا لحظه ی آخر، علیه تبعیض جنسیتی فراگیر در محیط کار و تحصیل ایستاده ایم.

قوانین بومی گزینی همچون قواعد استثمار و چپاول حاشیه ها در محیط کار، موجب محرومیت گروه های وسیعی از مردم غیر مرکز نشین می شود. ما به انواع مکانیزم های سلطه ای که تثبیت گر سلطه ی طبقاتی هستند اعتراض داریم.

ما در کنار کارگران، معلمان، بازنشستگان و دیگر گروه های تحت ستم ضمن تاکید بر توقف و لغو خصوصی سازی خواهان اجتماعی سازی مالکیت و مدیریت هستیم. خواستار زندگی انسانی و رفاه هستیم. و بر حق خود برای آزادی بیان، تجمع، تشکل مستقل و اعتصاب تا به آخر می ایستیم.

حضور ما در این گردهمایی به خاطر دردهای مشترکی است که برجان بخش های مختلف طبقه ی کارگر گذاشته شده.

 بنابراین صراحتا اعلام میکنیم: فرزند کارگرانیم و تا آخر کنارشان می‌مانیم.

فعالان کارگری، از چالش‌ها و اثر تحریم‌ بر سازمانیابی کارگران می‌گویند

فقدان تشکل مستقل، تهدید جامعه کارگری

▫️لیلارزاقی/جامعه نو: اول ماه می و روز جهانی کارگر، بهانه‌ای است برای مرور تمام تلاش‌های یک جنبش پویا.. جنبشی که در بطن نابرابری های طبقاتی و در واکنش به ناکارآمدیهای ساختارهای سیاسی و اقتصادی شکل گرفت و در طول دوران پرفراز و نشیب خود، با محدودیتها و سرکوبهای بسیاری مواجه شد. بزرگداشت این روز برای فعالان کارگری در ایران، یادآور چالش‌های بیشماری است که در سالهای اخیر بر فعالیت صنفی کارگران سایه انداخته است. از دغدغه های مربوط به مزد و معیشت تا ایجاد محدودیت و ممانعت از تشکیل سازمانهای مستقل کارگری برای پیشبرد پروژه مطالبه‌گری صنفی کارگران.. "جامعه نو" با درنظر گرفتن تعدد چالشهای پیش‌روی فعالیت صنفی کارگران و تاثیر عوامل داخلی و خارجی بر روند فعالیت جنبش‌های صنفی و اجتماعی، از دو فعال کارگری خواسته تا همزمان با روز کارگر به دو پرسش محوری پاسخ دهند. 

1- سه چالش عمده فعالیت صنفی کارگران در ایران چیست؟

2- افزایش تحریم‌های بین‌المللی علیه دولت ایران، چه تاثیری بر روند فعالیت صنفی کارگری خواهد گذاشت؟

 نبود امنیت شغلی و داستان پرتکرار خصوصی سازی 

عدم وجود امنیت شغلی، یکی از مهمترین موضوعاتی است که به باور بسیاری از فعالان کارگری، سالهاست به یکی از چالش‌های اساسی جامعه کارگری تبدیل شده است. به باور بهرام حسنی‌نژاد فعال کارگری، عدم امنیت شغلی اثرات سوء خود را، در قراردادهای موقت و سفیدامضا، اخذ غیرقانونی تعهد، چک و سفته از کارگران در زمان استخدام و تبدیل قانون کار از قانونی دارای شمولیت عام به قانونی جزیره‌ای و فاقد تاثیرگذاری برای همه کارگران (مثل عدم شمول قانون کار برای کارگاه‌های زیر ده نفر و قانون کار ویژه مناطق آزاد) نشان می‌دهد.

حسنی نژاد، فقدان تشکل‌های مستقل کارگری را چالش بعدی جامعه کارگری می‌داند. "جلوگیری و محدودیت در ایجاد تشکل‌های مستقل جدید، سرکوب و محدودیت برای تشکل‌های مستقل موجود، اخراج و دستگیری فعالان کارگری، تبعات نبود تشکلهای مستقل کارگری است."

چالش سوم از نگاه این فعال کارگری، سیاستهای مربوط به خصوصی سازی است. واگذاری واحدهای صنعتی و کشاورزی به سرمایه‌داران و ارزان‌سازی نیروی کار و دستبرد به دستاوردهای تاریخی کارگران مانند تامین اجتماعی و حداقل دستمزد و تجاوز به مواد حمایتی قانون کار از جمله عوارض سیاستهای خصوصی سازی است که در سالهای گذشته دنبال شده است. دغدغه هایی که بین اغلب فعالین کارگری مشترک است و ناشی از سالها تلاش برای به دست آوردن حداقل‌های صنفی است.