لایحه بودجه یا عوامفریبی تکراری
دکتر محمد حسین یحیایی
یکی از ویژگی های حکومت اسلامی ( جمهوری اسلامی ایران ) دو گانگی در رفتار و کردار و کاربرد واژه های متداولی است که در دنیای مدرن با نظام های گوناگون مورد استفاده قرار می گیرند تا از یک سو خود را در شکل با آنها همسو نشان دهد و از سوی دیگر با محتوای آنها مخالفت کند، مانند نظام حکومتی که نه ریاستی است و نه پارلمانی که هر دو نهاد از سوی رای مستقیم مردم انتخاب می شوند. رئیس جمهور ریاست دولت و اجرای قانون اساسی را در دست دارد که باید برای پیشبرد آن لایحه بودجه تهیه و تنظیم کند و مجلس هم با کار کارشناسی و کمسیون مختلط آن را بررسی و برای اجرا به دولت ابلاغ کند و اجرای صحیح آن را با نظارت دیوان محاسبات که خود مجلس شورای اسلامی ریاست آن را انتخاب می کند به پیش ببرد. ولی در عمل نه کسی به گزارش نظارتی دیوان محاسبات توجهی می کند و نه ریاست دولت قادر به تهیه لایحه بودجه ای است که بتواند به مدت یک سال مالی برنامه های خود را اجرایی کند. از آن گذشته لایحه بودجه که از سوی کارشناسان سازمان برنامه و بودجه تهیه، تنظیم و ردیف بندی می شود و از سوی روسای سه قوه ( شورای هماهنگی اقتصادی متشکل از دو برادران لاریجانی و روحانی ) مورد تائید قرار می گیرد، با حکم حکومتی به بارگاه رهبری فراخوانده می شود تا تغییرات دلخواه رهبری بدون توجه به نظر کارشناسان سازمان برنامه و بودجه، در ارقام و ردیف های آن صورت گیرد و خواسته های رهبری که خود را ولی امر مسلمین ( بر اساس اصل 110 از قانون اساسی رهبری بالاتر از هر نهادی است ) می داند برآورده شود و اجرایی گردد. بنابرین با توجه به این مکانیسم و شیوه اداری همه نهاد ها…
