توطئه آمریکا در سازمان ملل متحد
نشست مجمع عمومی که در نیویورک به پایان رسید، نشان داد که سازمان ملل مدت‌ها است که بهترین اوقات خود را پشت سر گذاشته است و فعالانه در حال «سرازیری» است. همزمان، نقش جنوب جهانی به سرعت رشد می کند و بسیاری از کشورهای آن از مقوله کشورهای منطقه ای به مقوله بازیگران جهانی تبدیل می‌شوند. آنها در جستجوی جایگاه خود در سلسله مراتب روابط بین الملل معاصر هستند؛ تفحص برای راه حل ها، سناریوها و پیکربندی و شکلهای قابل قبول آن در جریان است. برای هژمونی آمریکا، مخالفت رو در رو با این روند نوید خوبی به همراه ندارد. از این رو، از تاکتیک های اثبات شده آنگلوساکسون‌ها استفاده می‌شود - این فرآیند را خودمان رهبری کنیم، بدون اینکه جوهر نظم جهانی فعلی را به طور اساسی تغییر دهیم. همانا از این زاویه است که باید به تلاش‌های آمریکا برای جلب قدرت های تأثیرگذار جنوب جهانی در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل نگریست. این روند در دو سمت پیش می‌رود. اولین مورد آن تغییر شورای امنیت با افزایش تعداد اعضای دائم و غیردائم است. این پروژه آمریکایی توسط دبیر کل سازمان ملل متحد حمایت می‌شود، هند و برزیل را هم در آن شرکت می‌دهند، که آنها را آنگلوساکسون‌های مکار به همراه آلمان و ژاپن به «گروه چهار» جلب کردند. روسیه هیچ مخالفتی با وارد شدن برزیل و هند به شورای امنیت ندارد، ولی به شدت با تقویت وضعیت آلمان و ژاپن مخالفت می‌کند. سهم کشورهای غرب جمعی در شورای امنیت سازمان ملل متحد در حال حاضر به طور نامتناسبی زیاد است. دومین سمت و سوی استراتژی ایالات متحده آمریکا تغییر منشور سازمان ملل به منظور ایجاد رویه ای برای سلب حق وتو از اعضای دائم شورای امنیت است. این موضع درجریان مجمع عمومی آزموده شد. در اصل، این یک توطئه علیه روسیه و چین است. دلایلی وجود دارند که باور کنیم آنگلوساکسون‌ها موضوع حذف حق وتو را «در یک بسته» با موضوع گسترش شورای امنیت سازمان ملل متحد، با گنجاندن برزیل، هند و احتمالاً اتحادیه آفریقا پیش بکشند. ظاهراً این «بسته بندی» از قرائن چنین بر می آید یکی از خطرناک‌ترین دام هایی خواهد بود که غرب برای کشورهای جنوب جهانی گسترده است.
ایالات متحده آمریکا با ظرافت ضمن بازی ماهرانه با عزت نفس و غرور آنها، با کمک وعده‌هایی برای افزایش موقعیت سیاست خارجی آنها، سعی خواهد کرد تا جایی که ممکن است بازیگران اصلی آمریکای لاتین، آسیا و آفریقا را به سمت خود جذب کند. در این بین، بدیهی است که اگر آمریکایی‌ها موفق شوند حق وتوی یکی از اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل را لغو کنند، یک فروپاشی رادیکال در کل معماری جهان ایجاد شده پس از جنگ جهانی دوم رخ خواهد داد. در واقع، خصوصی سازی سازمان ملل توسط بلوک غرب صورت خواهد گرفت. پس از آن این سازمان به "باشگاهی برای وراجی" مانند لیگ ملل قبل از جنگ تبدیل خواهد شد. پیکربندی جهانی در طرح و قالب‌های کنونی فرو می‌پاشد و موقعیت جدید کشورهای جنوب جهانی در سازمان ملل در یک چشم به هم زدن بی ارزش می شود. ایالات متحده آمریکا ضمن نابودی سازمان ملل متحد، سعی خواهد کرد از ساختارهای تقویت کننده غرب (ناتو، آوکوس[پیمان امنیتی سه جانبه بین استرالیا، ایالات متحده آمریکا و بریتانیا] و اتحادیه اروپا) برای ایجاد سلطه کامل بر جهان استفاده کند. ما باید برای این سناریو آماده باشیم. چه باید کرد؟ پاسخ واضح است: پیشی گرفتن در بازی، تقویت ساختارهای حکمرانی جهانی خود. "بریکس" نقشی کلیدی در این فرآیند ایفا می‌کند. امروز، این بلوک به رفع تناقضات بین چین و هند، ایران و عربستان سعودی، مصر و اتیوپی کمک می‌کند. سازمان همکاری شانگهای نقشی مشابه در روابط هند و پاکستان ایفا می کند. گسترش "بریکس" و سازمان همکاری شانگهای این امکان را فراهم می کند که در مورد هسته بالقوه پیکربندی جهانی جدید صحبت کنیم، شرکت کنندگانی که در آن قادر خواهند بود منافع خود را هماهنگ کنند و از تلاش های غرب جمعی برای برقراری یک دیکتاتوری سیاره ای محافظت خواهد شد. ساختارهای حامل معماری جدید جهان، علاوه بر "بریکس" و سازمان همکاری شانگهای، باید اتحادیه های منطقه‌ای جنوب جهانی باشند: "آسه آن"، "مرکوسور"( بازار مشترک کشورهای آمریکای جنوبی)، اتحادیه آفریقا، شورای همکاری خلیج فارس، اتحادیه عرب، سازمان همکاری اسلامی.
معقولانه خواهد بود که روسیه نیز در اجلاس سران "بریکس" در کازان، با پیشنهادهایی برای مکانیسم‌های هماهنگی انعطاف پذیر بین تمام این ساختارها ارائه کند. این یک جایگزین واقعی برای نهادهای سازمان ملل متحد خواهد بود که معنای اصلی خود را از دست می دهند. در قبال تهدیدات دیکتاتوری غرب، روسیه، چین و کشورهای جنوب جهانی، یعنی اکثریت مطلق بشریت، باید بموقع دستور کار جهانی را متوقف کنند و هر چه سریعتر زمام امور نظم بین المللی را به دست خود بگیرند.
موسسه راهبردهای سیاسی و اقتصادی بین‌المللی
ترجمه: کاوه آیلین
